ผมเชื่อว่าไม่ว่ารุ่นไหนสถาบันไหน ก็คงมีเพื่อนร่วมรุ่น อย่างน้อยหนึ่งคนที่ระบบสมองผลิตระบบการคิดที่แตกต่างไปจากคนอื่น ๆ อย่างน่ามหัศจรรย์
แน่นอนสถาบันชั้นนำอย่างโรงเรียนนายเรืออากาศเองก็ไม่ได้หลุดพ้น ไปจากความจริงข้อนั้น
อาร์ม...ชายหนุ่มที่บ้าเพลงอัลเทอร์เนทีฟ และคลั่งไคล้ศิลปะการวาดการ์ตูนเป็นชีวิตจิตใจ เขาเป็นนักเรียนเรียนดีที่จัดอยู่แถวหน้าของโรงเรียนคนนึง แต่เขาไม่ใช่คนขยันแบบหนอนหนังสือ แว่นตาหนาเตอะหรอกนะครับ ชีวิตประจำวันของเขาเรียบง่าย การเอาใจใส่การเรียนในห้องก็ต่างจากผลการเรียนของเขามากโขอยู่
ทุกปีเมื่อเริ่มต้นภาคการศึกษาใหม่ อาร์มจะพิถีพิถันในการเลือกที่นั่งในห้องเรียนเสมอ วันนี้ก็เช่นกัน ที่นั่งมุมห้องสำหรับการตั้งต้นเรียน ย่อมต้องเป็นตำแหน่งที่ดีที่สุดสำหรับการหลีกเลี่ยงไปจากสายตาอาจารย์ ด้วยความตั้งใจแน่วแน่ว่าภายในสิ้นปี เขาต้องได้ตีพิมพ์การ์ตูนซีรี่ในหนังสือมหาสนุกสักสิบตอน... อาร์มทรุดตัวลงนั่งและยิ้มอย่างมั่นใจ
พลันเมื่อเปิดโต๊ะ อาร์มก็พบกับตำราเล่มหนึ่ง จากลักษณะภายนอกบ่งบอกว่ามันคงสืบทอดกันมาหลายช่วงคน หน้าปกที่ฉีกขาดแหว่งวิ่นปรากฎตัวอักษรเขียนไว้อย่างงดงาม “ตำนานจอมมึน”
เมื่อพลิกดูอย่างช้า ๆ จึงพบว่า มันเป็นบันทึกเรื่องราวของบุคคลหลายคนในช่วงเวลาแตกต่างกัน บางคนถูกเขียนไว้ด้วยตัวอักษร บางคนก็ถูกวาดไว้ด้วยรูป แต่ทุกคนในบันทึกมีจุดเหมือนกันอยู่ประการหนึ่ง...หนึ่งเดียวนั้นคือ สภาวะที่เรียกว่า“ความมึน”
ยิ่งอ่าน ๆ ก็พบว่า บุคคลที่จะถูกบันทึกเป็นตำนานอยู่ในสมุดนี้ จะมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ในแต่ละรุ่นนายเรืออากาศ เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ฉันใด
จอมมึนก็ไม่อาจมีสองร่วมรุ่นกันฉันนั้น...อาร์มฉีกยิ้มและนึกครึ้มอยู่ในที เขาได้พระเอกสำหรับการ์ตูนเรื่องใหม่ของเขาแล้ว
หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ ชั้นปีที่ห้าซึ่งมีอภิสิทธิ์สามารถเดินกลับตึกคนเดียวได้โดยไม่ต้องรอตั้งแถว ค่อย ๆ ทะยอยเดินกลับกันทีละคนสองคน แล้วแต่ว่าใครทานข้าวอิ่มก่อนอิ่มหลัง การเดินประปรายเป็นสายยาวตามถนนจึงเป็นเรื่องปกติของทุกวัน
ขณะที่โน้ตหนุ่มหล่อประจำรุ่น เดินคุยมากับเพื่อนกลับพลันต้องเซไปตามแรงผลักของไอ้โพที่แอบวิ่งมาชาร์จจากข้างหลัง และก่อนที่เจ้าตัวจะร่วงลงไปในสระบัวริมทาง เจ้าโพก็รั้งเอาไว้ทัน...นั่นเป็นเรื่องปกติที่พวกเราชอบแกล้งกันยามคนข้างหน้าเผลอ... แต่ครั้งนี้ มันเกิดขึ้นต่อหน้ายอร์ช...ชายผู้รักการเลียนแบบ
ก่อนที่ใครจะทันห้ามปราม ยอร์ชก็วิ่งเข้าชาร์จไอ้โพเข้าให้ แล้ว ตูม! เสียงไอ้โพทิ้งส่วนสัดขนาดควายป่าไบซันลงไปกระแทกพื้นน้ำไปตามแรงผลัก ทุกคนบนฝั่งที่เห็นเหตุการณ์ ได้แต่ส่ายหัว เสียงไอ้โพตวาดแว้ดหลังเห็นตัวการยืนยิ้มแฉ่ง “มึง! ไอ้ยอร์ช”
แล้วเหตุการณ์ตามไล่เตะก็เกิดขึ้น คนนึงตะโกน “ไอ้ยอร์ช มึงหยุด” อีกคนวิ่งนำหน้าตะโกน “กูไม่ตั้งใจ กูจับไม่ทัน” เสียงตะโกนซ้ำ ๆ บรรยายใต้ภาพไปจนจบตอน...อาร์มยิ้มอย่างภูมิใจ วางปากกาและออกไปพักระหว่างคาบเรียน
ตอนที่สองเปิดฉากขึ้นที่ห้องนอนคอมแมนด์ อาคารนอนห้า ใครจะรู้ยอร์ชเราจะได้รับเลือกเป็นนักเรียนบังคับบัญชาปกครองน้อง ๆ กับเขาด้วย (บ้างก็ว่ายอร์ชยัดเงินนายทหาร บ้างก็ว่ายอร์ชซี้กับผู้บัคับบัญชา แต่นั่นก็เป็นแค่ข่าวลือ ...เพราะจริง ๆ แล้วยอร์หยิบฉลากได้มา)
ยอร์ชกับห้อยทั้งคู่เป็นคอมแมนด์ของน้องชั้นสามและนอนห้องเดียวกัน ทุกเช้าหลังตรวจระเบียบโรงนอนเสร็จ สองคนก็จะอาบน้ำแต่งตัว และเดินไปเรียนฝั่งกองการศึกษาพร้อมกัน แม้ทั้งคู่จะเรียนต่างสาขา คนนึงเรียนวิศกรรมโยธา อีกคนเรียน
วิศกรรมไฟฟ้า แต่ทั้งสองตึกก็อยู่ใกล้กันแค่เสียงหมาหอน ทุกวันจึงเป็นเรื่องปกติ ที่ทั้งคู่จะกระหนุ๋งกระหนิงเดินเกี่ยวก้อยไปเรียนด้วยกัน
...แต่วันนี้ไม่ใช่...
“เฮ้ย! ไอ้ห้อยเห็นหมวกศึกษากูเปล่า?” ยอร์ชถามขณะกำลังหวีผมอยู่หน้ากระจก
“ก็มึงสวมอยู่” ไอ้ห้อยส่ายหัวมองด้านหลังผ่านกระจกเงาอย่างระอา
“เออใช่! กูลืม” ยอร์ชยิ้มอย่างดีใจ แล้วก็เดินออกไปจากห้อง
...และยอร์ชก็เดินไปเรียน...
ห้านาทีให้หลัง
“เฮ้ย! มีใครอยู่มั๊ย?” เสียงตะโกนข้ามตึกระหว่างอาคารนอนห้าไปยังอาคารนอนหก ไอ้ห้อยเรียกอยู่สองสามครั้ง ก่อนที่คอมแมนด์อาคารนอนหกจะโผล่หน้ามาดู
“กูอยู่ทางนี้ ช่วยกูด้วย”
“เฮ้ย! มีอะไรวะไอ้ห้อย?”
“แม่ง! ไอ้ยอร์ชใส่กุญแจขังกู”
กว่าไอ้ห้อยจะปีนหน้าต่างหลังห้องห้อยโหนจากชั้นบนของอาคารนอนชั้นบนลงมาได้ ก็เล่นเอาแข้งขาสั่น...มันสั่นเพราะอยากเตะใครบางคน
โน่น! ไอ้ยอร์ชเดินกลับมาแล้ว
“แม่ง! เพิ่งจะนึกออกนะ ไอ้เพื่อนเวร” ไอ้ห้อยสบถอย่างเอือม ๆ ยอร์ชของเพื่อนๆ ยิ้มเผล่มาแต่ไกล พลันเมื่อได้ระยะ มันก็ร้องถาม
“อ้าว! พวกมึงไม่ไปเรียนเหรอ?”
ไอ้ห้อยทำหน้างง ชักไม่แน่ใจว่ามันตั้งใจกลับมาเปิดประตูให้
“อ้าว! แล้วมึงกลับมาทำไม”
“อ๋อ! กูลืมถือกระเป๋าไป ถึงห้องแล้วถึงรู้สึกว่าเดินมาเบา ๆ ว่ะ”
อาร์มเริ่มครุ่นคิด คิ้วทั้งคู่ขมวดเข้าหากัน...ท่าทางอย่างนี้บ่งบอกว่ากำลังหนักใจอะไรบางอย่าง
เสาร์อาทิตย์เขาจะเริ่มเดินหาสมุดบันทึก ตำนานจอมมึนภาคนี้ท่าทางจะเป็นเรื่องยาว
ในหัวเขาเริ่มเห็นการ์ตูนขนาดเอนไซโคปีเดีย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น