ชีวิตและการศึกษาในโรงเรียนเตรียมทหารนั้น เป็นที่รู้กันว่าลำเค็ญอย่างยิ่ง ต่อให้ฉลาดแค่ไหนใช่ว่าจะประสบความสำเร็จทางด้านการเรียนที่นี่ เพราะที่นี่ทุกอย่างจะถูกจำกัดด้วยเวลา แน่นอนว่าเป็นเวลาที่สั้นมาก ตารางเวลาที่ให้อ่านหนังสือหรือทำการบ้าน ทุกคนจึงไม่ค่อยได้ใช้มัน ...แอบเอารองเท้าและเครื่องหมายประกอบเครื่องแบบมาขัดเสียมากกว่า เพราะนั่นจะส่งผลถึงความเหนื่อยในวันรุ่งขึ้น
“หน้าหมวกไม่ตรง ผมยาว ขนจมูกแล่บ กันจอนเอียง คราบแกงติดปาก เสื้อมีขน หัวเข็มขัดไม่มัน กางเกงสกปรก รองเท้าไม่เคยขัด ทั้งเห็บทั้งหมัดเต็มหัว...11 รายการ 110 ยก กระผมนักเรียนเตรียมทหารธรนิณ บินถึงดวงดาว หมวดหนึ่ง ร้อยสอง พันสาม ขออนุญาตปฏิบัติครับ”
สิ้นเสียงหนุ่มน้อยก็ทรุดตัวลงไปทำท่าพุ่งหลังทำโทษตัวเอง ส่วนท่าลงโทษจะเป็นอย่างไรช่างมันเถอะครับ เอาเป็นว่าเหนื่อยตายชักแน่นอน
การอ่านหนังสือนักเรียนเตรียมทหาร ซึ่งเวลาสองชั่วโมงสำหรับการทบทวนตำราฝึกฝนตัวเองจะไปพอที่ไหน ฉะนั้นมันก็ต้องแอบเอาเวลานอนมาใช้ แต่จะทำยังไงล่ะถึงจะไม่ถูกจับได้
ดึกสงัด ความมืดเข้าปกคลุมโรงนอน นายทหารปกครองคนใหม่เดินลาดตระเวณตรวจความเรียบร้อยตามตึกนักเรียนชั้นหนึ่ง
เสียงคุยกุ๊กกิ๊กเบา ๆ แว่วมาเข้าหู ต้นเสียงดังมาจากเตียงด้านในติดหน้าต่าง ซึ่งอับจากสายตาคนสัญจรผ่าน นายทหารหนุ่มเดินเข้าไปประชิดเตียง ...น่าแปลก ผ้าห่มสองผืนถูกซ้อนทับพาดปล่อยชายลงติดพื้น อำพลางแสงสลัวให้เตียงอย่างหน้าสงสัย
ใต้ผ้าห่ม คนสมมตินอนตัวตรงนิ่ง ชุดฝึกสองสามชุดถูกม้วนทบอุปโหลกให้เป็นร่างเจ้าของเตียง
...อืม มุขเด็ก ๆ ไม่สร้างสรรค์เอาเสียเลย...นายทหารหนุ่มคิดในใจ ก่อนค่อย ๆ คุดคู้ลงเลิกผ้าด้านท้ายเตียงแอบดูฉากการศึกษาในห้องเรียนจำเป็น
“ไม่หลับไม่นอนกันใช่มั๊ย” นายทหารหนุ่มทักด้วยเสียงดังพอที่จะทำให้สองคู่หูทะลึ่งพรวดหัวโขกใต้เตียงดังสนั่นโรงนอน ก่อนจะมุดออกมายืนหน้าเจี๋ยมเจี้ยม เหมือนเด็กโดนแม่จับหนังสือโป๊ สองคนรับสารภาพว่าอ่านหนังสือไม่ทันจึงจำเป็นต้องฝืนระเบียบ
เมื่อทำผิดก็ย่อมมีโทษ
ผ้าปูที่นอนสีขาวถูกปูลงบนพื้น เด็กหนุ่มสองคนล้มตัวลงนอนหันหน้าเข้ากอดกัน (โอว สยิว) นายทหารใหม่พับชายผ้าทบลงบนร่างของทั้งคู่ ก่อนจะกลิ้งให้ผ้าขาวพันไว้กลายเป็นมัมมี่ คิดถึงชุดนอนวาบหวิวของนักเรียนทหารที่แสนบางเบาและไม่ใส่ชั้นในด้วยแล้ว...โอ้ก อ๊วกดีกว่า
จนกระทั่งนายทหารใหม่ อบรมเรื่องการบริหารเวลาเสร็จสรรพทั้งคู่จึงได้อิสรภาพ กระโดดขึ้นเตียง เตียงใครเตียงมัน
คืนนั้น ...ทั้งคู่นอนเบิกตาโพลง ขนลุกซู่...แอบกังวลอยู่ลึก ๆ ...ไอ้สอบตกน่ะไม่กลัว แต่แม่บอกมีอะไรอย่าลืมป้องกัน ...แต่เหตุคราวนี้มันฉุกละหุกไม่ได้เตรียมการ ...คิดแล้วก็กลุ้ม...จะท้องมั้ยเนี่ย แม้จะเดินผ่านประตูโรงนอนออกไปแล้วแต่รอยยิ้มของนายทหารหนุ่มยังไม่จางหาย
ภาพมัมมี่ขนุนในอดีตเมื่อสิบปีก่อนทำให้นายทหารใหม่เดินยิ้มฟันดำหายไปในความมืด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น