ขุดแหวน

ผมนั่งมองรอยแผลเป็นเล็ก ๆ ซึ่งจางจนแทบมองไม่เห็นบนนิ้วกลางมือซ้าย มันเป็นร่องรอยที่แสดงความยินดีของรุ่นพี่


แหวนจักรดาวที่มีดาว 5 แฉกปลายแหลมอยู่ด้านซ้าย แม้บัดนี้จะไม่ได้ถูกสวมเอาไว้แล้ว แต่เหมือนยังมีมันอยู่ตรงนั้นเสมอ... ไม่มีแหวนวงใดจะแทนที่ได้ ...เพราะแหวนวงนั้นคือส่วนหนึ่งของความทรงจำ



ปรี๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด ปรี๊ดดด! “ตื่น ตื่น ตื่น ลุกให้หมดเดี๋ยวนี้ 30 วินาที ชุดพละหน้าตึกไปได้” พวกเรานักเรียนใหม่รีบกระเด้งดึ๋งลงจากเตียงแปลงร่างเป็นมดเอ็กซ์ซุปเปอร์วัน สับ 100 เมตร แซงเบน จอห์นสัน เหนี่ยวตัวกระโดดข้ามหัวคาร์ล ลูอิสและบันได 10 ขั้น ลงจากตึก 4 ชั้น อย่างไม่กลัวแข้งขาหัก ข้างล่างเพื่อนบางคนนอนแบกโลกตากลับอยู่แล้ว ไม่ต้องรอคำสั่ง ...คนที่ตามมาทีหลังรีบกระโดดข้ามหัวเพื่อนหาพื้นที่ว่าง ทรุดตัวลงไปนอนแบกโลกตาม ๆ กันไป...
“5 4 3 2 1 หยุด! ไม่ทันแยกแถวไว้ ม้วนหน้าไปโน่น”


ปลายดัชนีชี้ไปยังพญามัชจุราช ซึ่งยืนขบเขี้ยวเคี้ยวปลาหมึกทาโร่รออยู่ แค่ปรายตามองเห็นบุคคลที่ปลายนิ้วมรณะชี้ หัวใจที่ลีบเป็นโปลิโอยิ่งฝ่อเล็กกว่าเม็ดถั่วเขียว ...และเชื่อได้ว่ามันจะเล็กลงไปอีกเมื่อม้วนหน้าไปถึงแทบเท้าคู่นั้น... เอาเถอะ ยังไม่ต้องไปเอาใจช่วยใคร เพราะโลกที่แบกเริ่มหนักขึ้น ๆ ทุกที


“อ้าว แบกดีดี ไม่ชอบใช่มั๊ย”
“ลุก! มือไขว้หลัง กางขา หัวปักลงไป”


ท่านี้ใครคอไม่แข็งมีสิทธิ์เมา เอ้ย ไม่ใช่ คออาจเคล็ดเอาง่าย ๆ .. ทิ้งบอมส์..เป็นชื่อของมัน และขอแนะนำอย่าได้ลองเลียนแบบ แต่ถ้าอดอยากรู้ คันยิบ ๆ ในหัวใจ



เอาไว้ไม่ได้ แนะนำให้ลองทำบนที่นอนนุ่ม ๆ อ้อ! แล้วอย่าลืมเรียกพี่ ๆ น้อง ๆ มาดูด้วย...เผื่อจะได้ส่งโรงพยาบาลทัน


จะกี่โมงนั้น พวกเราไม่รู้หรอก แต่ที่แน่ ๆ ท้องฟ้ายังมืดสนิท และมืดดำพอ ๆ กับจิตใจคอมแมนด์ที่แสนอำมหิตปลุกเรามาซ่อมยามค้างคาวหากิน


จากชุดพละจับเวลาเปลี่ยนเป็นชุดฝึก เป็นชุดนอน เป็นชุดศึกษา และกระทั่งชุดคนบ้า (เสื้อศึกษากางเกงพละ รองเท้าคอมแบทข้าง รองเท้าแตะข้าง ใส่หมวกฝึก มือถือขัน ปากคาบแปรงสีฟัน) มือข้างที่ถือขันก็ถือขันไป อีกข้างว่างก็ยันพื้นพุ่งหลังไปด้วย ปากที่คาบแปรงก็ต้องนับจำนวนครั้งที่ทำแล้วให้เสียงดัง แปรงตกก็เพิ่มจำนวนไปอีกร้อย ต่างคนเลยกัดแปรงกันแน่น น้ำลายนี่ไหลเป็นทาง


...อะไรที่ทำแล้วเกิดประโยชน์ต่อตัว ทำให้ดูดี ดูมีค่าขึ้น ก็พยายามทำไปเถอะ ชีวิตไม่ได้ยาวนานอย่างที่คิด ทุกคนเกิดมามีหน้าที่ และควรทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด เมื่อตัดสินใจทำมันแล้ว ก็ทำให้สุดความสามารถ ไม่ต้องออมกำลังเอาไว้ ...บางครั้งเราไม่อาจเลือกทำเฉพาะในสิ่งที่อยากทำ พอใจที่จะทำ แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อมันเข้ามาในเส้นทางชีวิตเรา มาท้าทายคุณค่าของตัวเรา ..ก็ได้แต่พิสูจน์ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปข้างหนึ่งเท่านั้น


คิดได้อย่างนี้ ถึงได้มีกำลังใจสู้ต่อ เอ! หรือเพราะไม่ได้คิดก็ไม่รู้ ผมชักไม่แน่ใจ แต่ก็ช่างเถอะผมสลัดมันออกจากความคิด กัดฟันคาบรองเท้าแตะที่สลับตำแหน่งมาแทนแปรงสีฟันพุ่งหลังต่อไป


ดาวบนฟ้าพร่าพรายจนมองไม่เห็น แต่ดาวที่ปรากฎต่อสายตากลับแจ่มชัดตัดกับความรู้สึกที่เลือนรางลงทุกที ...ในขณะที่สติจะขาดลงไปนั้น แสงทองยามเช้ากลับโผล่มาต๊ะเอ๋ช่วยชีวิตพวกเราไว้ โอ! นี่เองแสงทองแห่งชีวิต มันช่างสวยงามนัก


......................................................


สี่คืนแห่งการทดสอบจิตใจและความแข็งแกร่ง แม้ผ่านไปอย่างยากลำบาก แต่ทุกคนก็ฟันฝ่าไปจนได้


เย็นก่อนวันประดับแหวน รุ่นพี่ชั้นสองจะเข้ามาประกบทุกคนแบบตัวต่อตัว ไม่มีคอมแมนด์แสนโหด ลุ้นกันว่าใครจะเจอรุ่นพี่แบบไหน บังเอิญเจอพี่โรงเรียน พี่จังหวัด นั่นก็ดีไป แต่ถ้าไม่ใช่... ได้แต่ภาวนาว่านาฬิกาจะเดินเร็วกว่าทุกวัน


แสงจันทร์คืนพระจันทร์เต็มดวงเปลี่ยนร่างคนของมนุษย์หมาป่าฉันใด แสงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้ายามเย็น ก็เหมือนแสงมหัศจรรย์ที่เปลี่ยนร่างหมาป่าของรุ่นพี่กลับเป็นคนฉันนั้น...หัวโขนที่พี่ ๆ ตีหน้ายักษ์ แสร้งสวมหัวใจมารลงมาทดสอบกำลังใจสั่งให้ทำโน่นทำนี่ ก็ตีลังกากลับตาลปัตรกลายเป็นหน้าซานตาครอส หัวใจแม่ชีเทเรซ่า...ดีจนใจหาย หลายคู่กอดคอกันร้องไห้ร้องห่ม...เป็นบรรยากาศที่จดจำมาถึงทุกวันนี้


คืนนี้ เป็นคืนสุดท้าย...พรุ่งนี้แล้วที่เราจะผ่านและได้เข้าร่วมพิธีประดับแหวนที่รอคอยมาทั้งปี แม้รู้ว่าราตรีนี้อีกแสนไกล แต่มันก็คงไม่เกินไปกว่าสิบสองชั่วโมงหรอก ถ้าพระอาทิตย์ไม่เบี้ยวเกงานเสียก่อน


กลางดึกคืนนั้น หลังการทดสอบสภาพร่างกายและจิตใจจบสิ้น พวกเราแต่ละกองร้อยถูกเกณฑ์เข้าไปรวมในห้องอาบน้ำ ในอ่างอาบรวมที่อาบกันทุกวัน เต็มไปด้วยไอเย็นจากน้ำแข็งมือที่ลอยเป็นแพติด ๆ กัน แสงไฟในห้องส่องกระทบอะไรบางอย่างใต้น้ำเห็นเป็นแสงสีแดงแวววาว
...แหวนของพวกเรา


“ลงไปงมมาคนละวง ตามหาเจ้าของแหวนให้เจอก่อนตีห้า” สิ้นเสียงสั่งไฟในห้องถูกดับลง พวกเราต่างทยอยลงไปในอ่างอาบน้ำ น้ำแม้จะเย็นจนสะท้านแต่หาได้ทำลายความปลื้มปิติและความกระตือรือร้นลงไปงมแหวนของพวกเราเวลานั้นเลย




แล้วกระบวนการตามหาเจ้าของก็เกิดขึ้น เวลานี้เองที่ทำให้เรารู้จักเพื่อนของเราอีกมาก ไม่น่าประหลาดใจหรอกครับ ที่การอยู่ร่วมกันมากกว่าครึ่งปีไม่ได้ทำให้เรารู้จักใคร ๆ มากเท่าที่ควร การไม่มีเวลาส่วนตัว การถูกจำกัดให้ต้องทำโน่นทำนี่ตลอดเวลามันช่วยให้เราได้ช่วยเหลือและศึกษานิสัยใจคอก็แต่เพื่อน ๆ ที่อยู่ใกล้ตัวเท่านั้น สำหรับเพื่อน ๆ ต่างหมวดต่างกองร้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่างกองพันนั้น เราแทบไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ... งานนี้เราเลยรู้จักเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกหลายคน


เสียงถามไถ่หาเจ้าของชื่อสกุลที่อยู่หลังแหวน ดังไปจนถึงเวลาเก็บแหวนทั้งหมดคืน เพื่อจัดใส่พานทำพิธีการสุดท้ายหน้าองค์พระพุทธรูป... มีเวลาอีกเล็กน้อยสำหรับพักผ่อนก่อนเวลานัดหมาย หลายคนตื่นเต้น เตรียมเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายรอบแล้วรอบเล่าเหมือนกลัวผิดพลาด แต่...ดู ๆ แล้วส่วนใหญ่เลือกที่จะหลับพักเอาแรงไปยืนร่วมพิธีกันมากกว่า


พิธีประดับแหวนและการสวนสนามผ่านไปอย่างราบรื่น แม้จะมีคนเป็นลมหามกันไปบ้างหกเจ็ดคน แต่ก็ฟื้นมาเดินผ่านซุ้มที่ทำเป็นรูปแหวนจักรดาว ได้รับการแสดงความยินดีจากพี่ ๆ กันครบถ้วนหน้า บางคนอาจหน้าตาเหยเกไปบ้างที่พี่แกล้งบีบมือให้ส่วนแหลมของดาวข้างแหวนกดตำนิ้วกลางข้างซ้าย บ้างก็ฝืนยิ้มทำหน้าระรื่น...เสแสร้งชวนให้รางวัลออสการ์ ทั้งที่อยากร้องตะโกนให้ลั่นสนาม ไม่รู้ว่าน้ำตาที่ไหลมันเพราะความปิติ หรือเพราะความเจ็บ... แต่สำหรับผมมันคงทั้งสองอย่างปนกัน


แม้จะเป็นเพียงแหวนโลหะพลอยแดงที่เป็นพลาสติกอัดเม็ดธรรมดา ๆ แต่คุณค่ามันกลับยิ่งกว่าแหวนมีราคาวงอื่น ๆ

แทบไม่เคยเห็นเลยว่ามีพวกเราคนไหนเอาไปทำเป็นวงใหม่
จึงไม่น่าแปลกใจอะไรที่เห็นนายพลบางคน เดินลงจากรถยุโรปใส่สูทหรูสวมนาฬิกาโรเล็กซ์
แต่นิ้วนางข้างซ้ายมีเพียงแหวนโลหะธรรมดา ๆ สวมอยู่



แหวนที่ซื้อไม่ได้วงนั้น